Tijdens de zomervakantie van 2014 hebben Jeroen, Paula, Ivor en Lajos een klettersteig gelopen in Slovenië, op de Mangart in de Julische Alpen.
Met gehuurd materiaal beginnen we aan de wandeling. Met de auto konden we tot aan de top van de pas rijden.
Al vrij snel hebben we handen en voeten nodig om de berg op te kunnen klimmen.
Het uitzicht over het landschap is prachtig.
Het weer zit niet echt mee, we doen voorzichtig aan. Gelukkig zien we grote blauwe stukken aan de lucht de we hebben goede hoop dat het optrekt en een mooie dag wordt.
Het wolkendek trekt inderdaad open en het belooft een parchtige dag te worden.
Uitzicht op Italië
We haken in op de kabel, maar het is hier nog niet echt lastig.
De route loopt hier vrijwel verticaal omhoog via een zig-zag.
Hier is goed te zien hoe de route omhoog zig-zagt tegen de verticale wand.
Achter ons aan komt een groep jongens uit Tsjechië. In het begin lijken ze sneller te zijn dan wij, maar uiteindelijk lopen we samen naar beneden en kunnen we elkaar helpen de juiste weg te vinden.
Best een beetje spannend, want af en toe lijken de Slovenen een beetje zuinig te zijn geweest met de staalkabel. Wat ons betreft had deze best een paar meter verder mogen lopen.
We komen echter ook een echtpaar tegen dat helemaal zonder zekering omhoog gaat. Naar onze mening onverantwoord…
Hier en daar is het even zoeken naar de juiste plek om handen en voeten neer te zetten.
Cool!
Het lijkt nog een heel eind, maar we zijn ruim over de helft.
We zijn blij dat we gezekerd zijn, her is daar erg makkelijk om uit te glijden.
Ook in augustus ligt hier nog sneeuw
De dieren hier lijken niet onder de indruk van ons en kijken net zo verbaas naar ons als wij naar hen.
De top komt in zicht
Boven de wolken!
We zijn er, na een dikke 3,5 uur klimmen.
De afdaling begint eenvoudig, maar wel vrij steil
Navigeren wordt echter al snel moeilijker, als ook blijkt dat er twee verschillende afdalingen zijn, een terug naarSlovenië de ander naar Italië
Ook hier hadden we graag gezekerd geweest, de losse stenen voelen niet fijn om over af te dalen in de mist.
Over het algemeen is de route echter prima onderhouden.
Als de mist even optrekt is het plotseling spannend, we kijken recht de diepte in.
Dit voelt niet zo fijn: het pad en de staalkabel liggen deels nog onder de sneeuw, wat betekent dat we een stukje ongezekerd over het ijs moeten lopen.
Gelukkig gaat dit allemaal goed en komen we langzaamaan terug bij de auto
Het laatste stukje is weer over het toeristische pad, nu wel met een flinke wind, en dus toch nog spannend voor de jongens.