Paula en Jeroen hebben een tocht door de Schotse Grey Corries gelopen, dit de toppen ten oosten van Ben Nevis. Omdat we in dit gebied nog niet zo erg bekend waren, wisten we niet zeker hoe zwaar het lopen zou zijn in dit gebied. We hadden van tevoren onze zinnen gezet op de volgende Munro’s:
- Sgurr Coinnich Mor,
- Stob Coire an Laoigh,
- Stob Choire Claurigh,
- Stob Ban,
- Stob a’ Choire Mheadhoin en
- Stob Coire Easain.
Uiteraard hadden we in het plan ook de nodige veilige uitvluchtroutes opgenomen zodat we ter plekke niet in de problemen zouden komen als het terrein moeilijker zou uitvallen dan we van tevoren hadden ingeschat.
Zoals altijd hebben we de route in de GPS ingeprogrammeerd, zodat we onder vrijwel alle omstandigheden goed en veilig zouden kunnen navigeren.
Startpunt is de Glen Nevis parking, aan het einde van de weg in het Glen Nevis dal vanuit Fort William. Het eerste stuk van de route loopt land de Nevis falls omhoog door een magisch begroeid bos. Het is in dit eerste stuk nog redelijk druk, we komen een stuk of tien dagwandelaars tegen.
Bovenaan de waterval begint het Nevis dal met op de achtergrond de waterval
van Steall.
Onze eerste overnachting is niet veel verder het dal in.
We klimmen richting Sgurr Connich Mohr, waar hier en daar een vaag en nat pad loopt, maar voor het grootste deel we moeten navigeren op de GPS.
De beklimming blijkt erg zwaar doordat het terrein zeer nat is. Op deze foto is ook te zien dat delen van de grond lijken te zijn weggespoeld. In elk geval is de grond volledig doordrenkt met water.
Eindelijk boven aan de pas tussen Sgurr Connich Beag en Sgurr Connich Mohr.
Sgurr Connich Beag.
De top van Sgurr Connich Mohr. Het weer zit even niet mee en het is er koud, nat en winderig. We besluiten om onze lunch even uit te stellen en een meer beschutte plek op te zoeken.
Na de top volgt een smalle graat, die gelukkig goed te lopen is.
Het weer zit nog steeds niet mee. We dalen via de graat geleidelijk richting
Stoch Coire an Laoigh.
Het geleidelijk dalen stopt en wordt steil dalen met gebruik van handen.
Dit is behoorlijk zwaar op de bovenbenen, zeker omdat we nog vrijwel alle bagage bij ons hebben, zoals eten voor de komende drie dagen. We besluiten om niet weer omhoog te gaan naar Stob Coire an Laoigh. Als we dat wel zouden doen, hebben we geen andere keus dan nog een Munro erachteraan te doen en wederom zware afdelingen te doen, dit zou een groot risico op vallen en schuivers met zich meebrengen, want we zijn inmiddels behoorlijk moe.
Ondanks dat we niet meer omhoog hoeven, is de afdaling alles behalve makkelijk. De afdaling blijft steil en wordt zompig. Het weer klaart wel op en we komen in een schitterend dal, waar duidelijk weinig mensen komen. Om ons heen horen we het burlen van kuddes herten en we zien ook een stuk of 20 herten langslopen.
De camera is inmiddels nat geworden, vandaar de vlekken op de foto. De omgeving wordt er echter niet minder om.
Tip: het lijkt erop dat de camera natter wordt en blijft als hij wordt vervoerd in een camera tasje. Als we de camera los in een zak van onze fleece of Gore-Tex jack meenemen lijkt het vocht sneller te verdampen en blijft de camera beter droog.
Aan het eind van dit idyllisch dal komen we weer een pad tegen. De vijf kilometer hierna zijn duidelijk minder interessant: afdalen naar een stuwdam en vervolgens door een industrie-bos op zoek naar een plek om te kamperen. Grote delen van het bos zijn gekapt en bieden een troosteloze aanblik. Vandaar even geen foto’s.
Geen optimale plek zo dicht langs brede paden, maar wel vlak.
Overnachting vlak bij het water, en dus ook de onvermijdelijke midges. Alleen als het echt niet anders kan verlaten we de tent, en dan zitten alle onbedekte delen van het lichaam direct vol met midges.
Heerlijke biefstukken gegeten in Fort William.